'I am the future!' brulde Lady Gaga twee jaar geleden op het podium van Rock Werchter, en vorige week heeft ze gelijk gekregen: volgens Forbes is Gaga de invloedrijkste beroemdheid op aarde - groter dan Jezusen Madonna samen.
En dat met seventiesteksten over weglopen-van-huis à laSpringsteen geplakt op eurotrashbeats zoals ze in de nineties bij ons werden gefabriceerd door gezichtsloze projecten als Human Resource .
Bekentenis één: wij zijn pas believers sinds de ep 'The Fame Monster' uit 2009 - de decadente, knettergekke single 'Bad Romance' en vooral de met cyaankali vergiftigde knuffelrock van 'Monster' deden het hem. Bekentenis twee: ook wij zitten al weken klaar om de nieuwe Gaga, de meest gehypete plaat van 2011, met de grond gelijk te maken. De singles 'Born This Way' (zelfs voor gays té gay) en vooral 'Judas' ('Bad Romance', deel 8) gaven ons er zelfs zin in. Helaas, haters: 'Born This Way' -de-elpee heeft de lelijkste hoes van het jaar (Gaga goes metal) en is niet de monumentale pletwals die Mama Monster had aangekondigd - ondanks alle ambitie: zeventien tracks en een flinke handvol bonusremixen - maar 't is evenmin de stinker die we verwacht hadden. Gaga maakt haar twee miskleunen van singles goed met één song: 'The Edge of Glory' , een catchy bombastbom waarvan we stellig hopen dat hij, tegen dat u dit leest,Adele heeft verdrongen aan de top van de Billboard Hot 100. E Street Band -lid Clarence Clemons speelt er sax op, maar de échte liefdesbrief aan The Boss is 'Yoü and I' , een goeie ballad met verzen die er niet om liegen: 'Something about lonely nights and my lipstick on your faceâ?¨ / Something something about my cool Nebraska guy'.De andere liedjes in die categorie cyberroadmovies ('Marry the Night' en 'Highway Unicorn (Road to Love)' ) zijn saaie middle of the road, meer niet. Dé grote vrees - dat 'Born This Way' geen campy discohits over en voor misfits zou bevatten - blijkt ongegrond.'Government Hooker' is zoals Fischerspooner had geklonken, hadden ze wat meer ambitie gehad. Met z'n 'I'm a nerd / I'm absurd'-refrein is de ADHD-track 'Bad Kids' onze favoriet, 'Sheiße' is lekker vloekende moffendisco, en in'Heavy Metal Lover' klinkt de zangeres als Donna Summeraan de rohypnol – zwoel, loom en zelfs sexy. Er dan weer compleet óver zijn de onbeluisterbare 'Country Road Version' van het titelnummer (één van de bonussen, en hoogstens interessant als bewijs van Gaga's onverbiddelijke ambitie: ze wil alle lagen van de wereldbevolking voor zich winnen - alsof dat nog nodig is) en 'Americano' , dat klinkt als een gabberremix van een variétésingle uit de stal vanJohnny Hoes . Wij hadden Lady Gaga op het - voorlopige? - toppunt van haar roem liever een hele plaat vol kierewiete pop zien maken, maar bored this way? Dat zijn we nog lang niet.
bron: https://www.humo.be
